Με Λένε Τζιγκ (Lo chiamavano Jeeg Robot)
Μικροκακοποιός που κινδυνεύει η ζωή του πέφτει σε χημικά απόβλητα και αποκτά υπεράνθρωπες δυνάμεις. Χιούμορ αλλά και ωραία εφέ από την Ιταλία, σε μια παρωδία ταινίας υπερηρώων.
Την ταινία του Γκαμπριέλ Μαϊνέτι, με αναφορές στην μικρού μήκους του Tiger Boy του 2012, πρωτοείδαμε στη συμπρωτεύουσα, στο περσινό 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/κης. Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει, αποτέλεσε δε, μια από τις ταινίες σημάδια εκσυγχρονισμού του φεστιβάλ, μια επιλογή που ως τώρα πιο πιθανά να βλέπαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Το Τζιγκ το Ρομπότ, όμως, παράλληλα εκφράζει -πολύ περισσότερο- τον εκσυγχρονισμό του νέου ιταλικού σινεμά, που τα τελευταία χρόνια έχει όλα τα εφόδια και είχε δείξει τα δόντια του, με σημαιοφόρο φυσικά τον Σορεντίνο, κυρίως σε πολιτικές, κοινωνιές ταινίες ή κωμωδίες. Τώρα ήρθε η ώρα να δείξει ότι μπορεί να είναι ανταγωνιστικό και στο είδος της sci-fi περιπέτειας με υπερήρωες, κλονίζοντας το χολιγουντιανό μονοπώλιο.
Ωραίες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές Κλαούντιο Σάνταμαρια, Λουκά Μαρινέλι, Ιλένια Παστορέλι, σε ρόλους που δε τους έχουμε συνηθίσει. Ο Σάνταμαρία έχει τον κεντρικό χαρακτήρα με τις πιο απαιτητικές μεταπτώσεις, από το δραματικό στο κωμικό και με αρκετές σκηνές δράσεις και μας δίνει μια πληθωρική παρουσία. Ξεκινά από ένας μέσος μικροκακοποιός και αποκτώντας δυνάμεις που αρχικά ούτε κι ο ίδιος μπορεί να αποδεχτεί, αντιλαμβάνεται ότι του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να γίνει κάτι πολύ περισσότερο (στο κλασικό moto ταινιών με υπερήρωες: «with great power comes great responsibility»). Η πανέμορφη Παστορέλι στο ρόλο της αθώας παιδούλας με νοητική υστέρηση, καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα συγκινητική, να έχει χιούμορ αλλά να διατηρήσει και τον επιθυμητό αισθησιασμό που απαιτεί ο ρόλος, ενώ ο Μαρινέλι σε ρόλο κακού μας παρουσιάζει μια ωραία καρικατούρα Τζόκερ.
Αλλά και σκηνοθεσία της ταινίας είναι σωστά μελετημένη. Ξεκινά σε χαμηλούς τόνους και συνεχώς επιταγχύνει. Πετυχαίνει τόσο στη δράση, όσο και τα εφέ, ενώ όπου ο προϋπολογισμός δε της το επιτρέπει το κλέβει πολύ έξυπνα. Η ροή κρατά το ενδιαφέρον, αν και χάνει λίγο κάπου τους ρυθμούς της, ακολουθώντας περισσότερο φεστιβαλικές αργές νόρμες, ενώ μια περισσότερο κόμικ προσέγγιση θα ταίριαζε σαφώς περισσότερο. Όμοια, το χιούμορ κάποιες φορές δουλεύει κάποιες όχι, με το σενάριο μπαλατζάρει συνέχεια ανάμεσα σε ρεαλισμό και φανταστικό. Συνολικά όμως είναι μια ταινία που πετυχαίνει το στόχο της, που δεν είναι άλλος από το να φτιάξει τη δική της ατμόσφαιρα και φυσικά να διασκεδάσει.
Είναι μια φρέσκια ματιά, που κάνει τη Wonder Woman της DC, που επίσης ξεκινά να προβάλλεται αυτή την εβδομάδα, να φαίνεται βαρετή και παλιακή μπροστά του. Προσωπικά, το βρήκα πολύ περισσότερο διασκεδαστικό και το θεωρώ καλύτερο ως επιλογή.
