Ο Γιος της Σοφίας

Η Ελίνα Ψύκου προσεγγίζει με τρυφερότητα και λυρισμό ένα δύσκολο θέμα: εκείνο της άφιξης ενός παιδιού από τη Ρωσία στην Ελλάδα -την περίοδο της ευφορίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας- και την ερημιά που αυτό αισθάνεται μέσα του όταν ανακαλύπτει ότι η μητέρα του έχει παντρευτεί έναν αυστηρό ηλικιωμένο. Καταφύγιο του αγοριού γίνεται η φαντασία του, μέσα από την οποία θα ενηλικιωθεί με βίαιο τρόπο.

Η Ελίνα Ψύκου συνδέει τους Ολυμπιακούς της Αθήνας με εκείνους της Μόσχας -οι προσδοκίες που προδόθηκαν. Η χρήση στοιχείων σουρεαλισμού ή παραμυθιού, καθώς και η μουσική που παραπέμπει σε νανούρισμα δημιουργούν υπνωτιστικό αποτέλεσμα που ίσως να κουράσει κάποιους θεατές, αλλά σίγουρα θα γοητεύσει άλλους.

Παράλληλα, μέσα από τους συμβολισμούς του παραμυθιού μιλά για τη δύσκολη διαδικασία της ενηλικίωσης και τη βία. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με ψυχρό τρόπο, οι χαρακτήρες της ταινίας τοποθετούνται στο μικροσκόπιο και ανατέμνονται. Υπάρχουν κάποιες σεναριακές ασάφειες και υπερβολές, αλλά η ταινία επικεντρώνεται περισσότερο στο να χτίσει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα που δεν έχει απαραιτήτως σχέση με τον ρεαλισμό (αντίστοιχη ήταν η προσέγγιση της σκηνοθέτιδος στις σκηνές στο ξενοδοχείο στην προηγούμενη ταινία της, Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά).

Υπέροχη η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Βάλερι Τσεπλάνοβα στον ρόλο της τρυφερής και μοναχικής μητέρας.