Lines
Το Lines, η νέα ταινία του Βασίλη Μαζωμένου που μετά το Τάλιν της Εσθονίας (διαβάστε εδώ), τη βράβευση του στο 10oLGFF (διαβάστε εδώ), την πρώτη της προβολή στο 30ο Πανόραμα (διαβάστε εδώ), αποβιβάστηκε στο λιμάνι του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την επίσημη δεύτερη (εδώ), τώρα βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες. Από 16 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Τριανόν, καθημερινά στις 22.00, ενώ Δευτέρα 20 Νοεμβρίου η προβολή θα είναι παρουσία σκηνοθέτη και συντελεστών (Τάσο Νούσια, Κώστα Ξυκομηνό) και Τρίτη 21, Τετάρτη 22 Νοεμβρίου θα γίνεται προβολή και με αγγλικούς υπότιτλους, για δυνατότητα στο μη ελληνόφωνο κοινό να την παρακολουθήσει. Από 23 Νοεμβρίου η ταινία ξεκινά να προβάλλεται και στη Θεσσαλονίκη, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας.
Η ταινία μέσα από επτά ιστορίες με πρωταγωνιστές τους Θέμη Πάνου, Άννα Καλαϊτζίδου, Θόδωρο Κατσαφάδο και Τάσο Νούσια, μεταξύ άλλων, θέλει να αποτελέσει μια αποτελεί μια κραυγή για την Ελλάδα που πεθαίνει παίρνοντας αφορμή από τις τουλάχιστον 4.000 αυτοκτονίες που έχουν σημειωθεί στην χώρα μας στην περίοδο της κρίσης. Όπως είναι λογικό, με το θέμα που πραγματεύεται, το Lines θα θεωρούσε «αποτυχία» του να ήταν μια ταινία «εύπεπτη» για το θεατή.
Είναι μια συρραφή από μερικές διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες κρίσης και αυτοκτονίας, που τις ενώνει όλες ένα απελπισμένο τηλεφώνημα που κάνουν προς τη «γραμμή ζωής», ένα κέντρο τηλεφωνικής ψυχολογικής υποστήριξης. Με την ιστορία του αστυνόμου των Μ.Α.Τ. και του «Μπάτμαν» να ξεχωρίζουν λίγο από τις υπόλοιπες, αλλά ωραία μουσική και προσεγμένη φωτογραφία στο σύνολο της. Η ταινία θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελείται από μικρά σκετς, στην προσπάθεια των δημιουργών να καλύψουν όλη την γκάμα της σημερινής Ελλάδας, τον άστεγο, τον μικρομεσαίο, τον αγρότη, τον αστυνομικό, το στέλεχος, τον διευθυντή, τον πολιτικό, προσπαθώντας να δείξουν ότι όλοι ασφυκτιούν, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Ίσως εκεί γίνεται μια άτυπη εξίσωση όλων, στην υπερβολή της φυσικά, που ίσως ενοχλήσει κάποιους καθώς χάνει σε ρεαλισμό και δείχνει τη πρόθεση της ταινίας να προκαλέσει, όπως φαίνεται και στον τρόπο που χειρίζεται και παρουσιάζει κάποιες ερωτικές σκηνές. Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί κανείς με τον τρόπο παρουσίασης ή όχι, δε μπορεί να μην αναγνωρίσει στο δημιουργό ότι πλησιάζει με την ίδια τρυφερότητα όλους τους χαρακτήρες του, ενώ επιλέγει να κλείσει με ένα ιδιαίτερο τρόπο, που δίνει έδαφος για πολύ συζήτηση…
Για όλα αυτά συναντηθήκα με τον σκηνοθέτη που μας έδωσε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που πρέπει να διαβάσετε:
> Βασίλης Μαζωμένος: Δεν μπορώ να ασχολούμαι με σαχλαμάρες όταν βυθίζεται η χώρα μου
Το Lines ως ταινία μπορεί σε άλλους να αρέσει και σε άλλους όχι. Κανείς όμως δε μπορεί να κατηγορήσει το σκηνοθέτη, ότι δεν προσπάθησε να μιλήσει ανοιχτά, με τη δική του φωνή, για την κρίση στη χώρα μας, δεν έκανε κάτι για να περάσει αυτό και προς τα έξω, με όπλο του την τέχνη. Και είναι κατά τη γνώμη μου, από τις λιγοστές απόπειρες, μαζί με το Invisible του Δημήτρη Αθανίτη, που προσεγγίζουν το θέμα με αμιγώς κινηματογραφική προσέγγιση, δηλαδή με όρους σινεμά.
