Τι μας είπαν μέσα στο 2016…
Τους συναντήσαμε, τους μιλήσαμε, τους αγαπήσαμε. Μέσα στο 2016 οι Cinepivates είχαν την τύχη να μιλήσουν με μερικούς εξαιρετικά ταλαντούχους κινηματογραφιστές, παραγωγούς και ανθρώπους του σινεμά και του πολιτισμού.
Ιδού τι μάς είπαν:
Ο Ηλίας Δημητρίου για το SMAC:
«Μ’ αρέσει πολύ να παίζω με τα στερεότυπα. Και στο SMAC είχα αρκετά. Άστεγους, λεσβίες και μετανάστες. Η ισορροπία που προσπάθησα να έχω ήταν, κλισέ-ανατροπή. Δεν πρέπει να κάνεις μεγάλες ανατροπές όμως γιατί γίνεται εύκολα αναληθές ή διδακτικό. Ένα κλείσιμο στο μάτι αρκεί. Οι θεατές είναι πανέξυπνοι και πιάνουν αμέσως αυτό το παιχνίδι.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο συγγραφέας κόμικ Αλ Γουίνγκ για τις κινηματογραφικές μεταφορές κόμικ:
«Ακόμα και αν μια ταινία είναι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών και παρανοήσει τελείως τον χαρακτήρα, δεν νομίζω ότι μία ταινία μπορεί να καταστρέψει την μαγεία ενός κόμικ. Το κόμικ θα συνεχίσει να είναι αυτό που είναι. Το μόνο πράγμα που μπορεί να καταστρέψει μια ταινία είναι άλλες ταινίες.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος για το Suntan:
«Όταν έχεις βοήθεια από τους συναδέλφους σου νιώθεις αλλιώς. Είναι μια ακόμα πιο γενναιόδωρη πράξη γιατί συνήθως υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός. Με το να δουλεύω με άλλους σκηνοθέτες αισθάνομαι ότι έχω πολλά ζευγάρια μάτια που θα προσέξουν την ταινία στην κατασκευή της και επίσης βγάζω με κάποιον τρόπο το καπέλο σε μια γενιά που κάνει σινεμά κόντρα στη μιζέρια και τις δυσκολίες.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Νίκος Κορνήλιος για τον έρωτα (και το Κυπαρίσσι του Βυθού):
«Δεν ξέρω πώς να απαντήσω στο ερώτημα τι είναι αυτό που οδηγεί στην αποξένωση ένα ζευγάρι. Και τι ονομάζουμε “έρωτα”, τι “ζευγάρι”, τι “αποξένωση”; Το ερώτημα είναι γενικότερο και υπαρξιακό: μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, να συνυπάρξουμε ή είμαστε εξ ορισμού απόλυτα μοναχικά όντα;» >> Διαβάστε περισσότερα
O Μαρκ Κάζινς για το ποιητικό ύφος στις ταινίες του:
«Πάντα λέω στον εαυτό μου: Κάνε ποίηση, όχι πρόζα (πεζογραφία)! Πάντα προσπαθώ να κάνω μη αναμενόμενους συνειρμούς, όπως το αλμυρό και το γλυκό, στην ταινία. Και στους κινηματογράφους, αν το σκεφτείτε, πουλάνε ποπ κορν που η γεύση τους είναι ταυτόχρονα και γλυκιά και αλμυρή. Αυτό το βρίσκω μια υπέροχη μεταφορά για τον διχασμό.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος περί μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ:
«Υπάρχουν θέματα που αναδεικνύονται καλύτερα μόνο με το ντοκιμαντέρ και άλλα μόνο με την μυθοπλασία. Το ντοκιμαντέρ σου προσφέρει την χαρά να κοιτάζεις την πραγματικότητα κατάματα, ενώ η μυθοπλασία την χαρά να “κατασκευάζεις” την δική σου πραγματικότητα.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Μίκαελ Γκράβερσεν για την Ευρώπη των κλειστών συνόρων:
«Νομίζω ότι είναι τεράστιο πρόβλημα το ότι δεν μοιραζόμαστε το «βάρος» στην Ευρώπη. Καταλαβαίνω γιατί πολλές χώρες κλείνουν τα σύνορά τους, αλλά αυτό δεν είναι λύση. Οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης θα πρέπει να βοηθήσουν χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία και να κατανείμουν τους πρόσφυγες ισομερώς στην Ευρώπη, να αποζημιώσουν τις πιο φτωχές χώρες που δέχονται πρόσφυγες. Θα έπρεπε, επίσης, να στηρίξουν τις γειτονικές στη Συρία χώρες. Ένας από τους βασικούς λόγους που ο μεγάλος αριθμός προσφύγων φτάνει στην Ευρώπη είναι επειδή οι χώρες και οι προσφυγικοί καταυλισμοί (στις γειτονικές στη Συρία χώρες) είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση. Θεωρώ πολύ προβληματικό το γεγονός ότι κλείνουμε τα σύνορα και αφήνουμε τους πρόσφυγες αποκλεισμένους στην Ελλάδα δημιουργώντας “ασφυξία”.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Ζακό Βαν Ντορμαέλ για την υπέροχη «Ολοκαίνουρια Καινή Διαθήκη»:
«Δεν ξέρω εάν ο Θεός υπάρχει, δεν έχω το τηλέφωνό του, αλλά εάν ζει κάπου στον κόσμο, ίσως να μη ζει στη Νέα Υόρκη ή σε κάποιο άλλο όμορφο μέρος, ίσως να ζει στις Βρυξέλλες, όπου ζω και εγώ. Είναι μια γκρίζα και βροχερή πόλη και κανείς δεν θα ήθελε να ζει εκεί εάν δεν είχε γεννηθεί εκεί ή εάν δεν είχε ερωτευτεί κάποιον που ζει εκεί. Δεν είναι και η πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Εάν ήθελε να εκνευρίσει τους ανθρώπους, τότε πιθανότατα δημιούργησε πρώτα τις Βρυξέλλες.» >> Διαβάστε περισσότερα
Η Ηλέκτρα Βενάκη πριν γίνει πρόεδρος του ΕΚΚ:
«Για τους νέους κινηματογραφιστές, αυτή είναι η πραγματικότητά τους. Για αυτούς η ψηφιακή επανάσταση είναι ιστορία. Απλώς μερικές φορές, προτιμούν να μη ζήσουν τη δική τους πραγματικότητα γιατί αναζητούν την αναγνώριση από τους “μεγάλους”. Αυτό προκαλεί μια υποβόσκουσα ενοχοποίηση για την εξοικείωσή τους με τα ψηφιακά μέσα. Το θέμα είναι να γίνουν ουσιαστικά εγγράμματοι ψηφιακά και οπτικοακουστικά, όχι να προσπαθούμε, εμείς ως κοινωνίες, να καθυστερήσουμε αυτή την εξέλιξη. Αλήθεια τι προσπαθούμε να καθυστερήσουμε;» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Στέφεν Νταν για το Closet Monster:
«Το δύσκολο είναι να κρατήσουμε την ελπίδα. Εγώ μεγάλωσα μαθαίνοντας τη λέξη “προδοσία”. Δεν ήταν ο τρόπος που περίμενα ότι οι άνθρωποι θα μου φερθούν. Πάντα ήθελα να έχω ελπίδα και μπόλικη δόση αγνότητας και ξεγνοιασιάς που φέρνει μαζί της η αισιοδοξία. Όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι σοφότερος, πληγώνεσαι, μαθαίνεις ότι τα πράγματα δε γίνονται πάντοτε όπως τα θέλεις και πολλές φορές χάνεις το κουράγιο σου. Εγώ προσπαθώ πάντοτε να κρατώ ζεστή την πίστη ότι κάποιος μπορεί να πετύχει τα όνειρα του.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Σίμος Κυπαρισσόπουλος για το Micro μ:
«Το Micro μ ανήκει στο κοινό του. Πριν γελάσετε με αυτή την φράση επιτρέψτε μου να διευκρινίσω. Το φεστιβάλ δεν έχει καμία μεγάλη εταιρία παραγωγής ούτε κανέναν επενδυτή από πίσω. Με ιδίους πόρους και μια ομάδα φίλων και εθελοντών που αγαπούν τον κινηματογράφο το φτιάχνουμε κάθε χρόνο. Και μπορεί η ομάδα να έχει μεγαλώσει, μπορεί στην πορεία να βρίσκουμε κι άλλους συνοδοιπόρους όμως προσωπικά το στοίχημα για μένα είναι να καταφέρουμε ακόμα και τώρα που μεγαλώνουμε να διατηρήσουμε τον ενθουσιασμό και την ανεξαρτησία μας.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Φρανσίσκο Βαρόνε για το ταξίδι του «Δρόμου για το Λα Παζ»:
«Δεν υπάρχει σεβασμός και ότι υπάρχει προκατάληψη εναντίον οποιουδήποτε είναι διαφορετικός, είτε αυτό αφορά τη θρησκεία, είτε το χρώμα του δέρματος, είτε την κοινωνική τάξη. Δεν δίνουμε στους ανθρώπους την ευκαιρία να μας δείξουν ποιοι είναι πραγματικά. Προτιμάμε να μένουμε στην ζώνη της ασφάλειάς μας και να μην ανοιγόμαστε στους άλλους. Στη ζωή μου έμαθα πολύ σημαντικά πράγματα από ανθρώπους που ήταν πολύ διαφορετικοί από εμένα και αυτοί είναι οι καλύτεροι για να σε διδάξουν, καθώς έχουν διαφορετικές εμπειρίες, διαφορετικές ζωές και διαφορετικούς τρόπους να κοιτάζουν τα πράγματα.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Νίκος Ζερβός μάς εξηγεί γιατί είναι cult:
«Πιστεύω ότι ο σαρκασμός είναι πολιτικό όπλο. Ακόμα και η Λύσσα είναι μια πολιτική ταινία με την ευρεία έννοια: το χιούμορ παράγει πολιτική σκέψη. Και αυτό προσπαθώ να κάνω, χρόνια ολόκληρα, άλλοτε πετυχαίνει, άλλοτε όχι. Θέλω οι ταινίες μου να αφορούν κάποιο αληθινό θέμα, άλλο αν τελικά τις δίνω στο κοινό με ρεαλισμό, με σουρεαλισμό ή με τρέλα, ή ακόμα με παράνοια όπως στον Δράκουλα των Εξαρχείων. Προσπαθώ πάντα να περιέχουν πραγματικές καταστάσεις, τις οποίες συνήθως σαρκάζω, κοροϊδεύω, …και δεν θέλω να αλλάξω στιλ, μακάρι και στην επόμενη ταινία να κάνω το ίδιο!» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο σχεδιαστής του Walking Dead λέει γιατί προτιμά το Game of Thrones:
«Βλέπω σχεδόν τα πάντα σε boxset (σ.σ. συλλογές σε DVD). Δεν έχω Netflix ή κάτι τέτοιο. Λέω συνέχεια ότι πρέπει να αγοράσουμε, αλλά δεν είχαμε μέχρι στιγμής την ευκαιρία να το κάνουμε αυτό. Έχω όλα τα box set του Game of Thrones. Ας πούμε απλά ότι μου αρέσει πολύ η σειρά και… (ψιθυρίζει) την προτιμώ.» >> Διαβάστε περισσότερα
Η Γλυκερία Πατραμάνη για το γιατί η ιστορία δεν έχει να κάνει με την ομορφιά:
«Στην περίπτωση της φυλακής Τρικάλων το 1895 “εξαφανίστηκε” το χαμάμ και σήμερα η φυλακή. Η πόλη δεν ήθελε να διατηρήσει στο κεντρικότερο σημείο της τη μνήμη του εγκλεισμού και της παραβατικότητας. Τη θεώρησε άσχημη για την εικόνα της. Ωστόσο, η ιστορία δεν έχει να κάνει με την ομορφιά. Κάπως έτσι χάθηκε η σπάνια ευκαιρία να συνυπάρξουν δυο στρώματα της ιστορίας στο ίδιο κτίριο.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Κρίστι Πούιου για έρωτα, πόλεμο και τις λέξεις:
«Οι άνθρωποι έχουμε ισχυρές απόψεις για τα πράγματα. Για παράδειγμα για τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι πολιτικοί. Μας κάνει να αισθανόμαστε ασφάλεια το να επικρίνουμε τους άλλους -συνήθως ΤΟΝ Άλλο, τον διαφορετικό. Λέμε: “Εμείς είμαστε οι καλοί και οι άλλοι οι κακοί”. Και αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντα: περιγράφουμε τους εαυτούς μας ως τους καλούς της ιστορίας. Δίνουμε έμφαση στις διαφορές, και αυτό ωθεί τον κόσμο στις συγκρούσεις, τους πολέμους, τους θανάτους και το μίσος. Αυτά όλα προκαλούνται από την έλλειψη της αγάπης.» >> Διαβάστε περισσότερα
Ο Γκέιμπ Κλίνγκερ για τον αδικοχαμένο Άντον Γιέλτσιν:
«Ο Άντον Γέλτσιν πρόλαβε να δει το “Porto” πριν πεθάνει. Αισθάνθηκε πολύ περήφανος για την ερμηνεία του. Έχω μιλήσει πολλές φορές για τον χαμό του. Πιστεύω πως ο πόνος δίνει ενέργεια. Πώς μπορεί κανείς να πάρει αυτόν τον πόνο και να τον μετατρέψει σε κάτι θετικό; Προσπαθώ να μαζέψω όλη αυτή την ενέργεια του θρήνου και να την επιστρέψω πίσω στον κόσμο. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να τον τιμήσω» >> Διαβάστε περισσότερα
Η Σοφία Εξάρχου για το πώς βλέπουν οι ξένοι θεατές το Park:
«Η αλληγορία βγαίνει τελικά εντυπωσιακά και καλύτερα από ότι περίμενα. Το λέω γιατί εγώ δεν ξεκίνησα από το Ολυμπιακό χωρίο, ξεκίνησα από τις ιστορίες των παιδιών. Ήθελα να μιλήσω για κάποια παιδιά που ζουν σε ένα απομονωμένο μέρος, που ζουν κάπως έγκλειστα, που νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα για αυτά, καμία προοπτική, κανένα μέλλον. Αυτό με προβλημάτιζε και σκεφτόμουν πού να το τοποθετήσω χωροταξικά, έτσι ώστε να μην είναι καθαρά ελληνικό και να μη μιλά μόνο για την ελληνική κρίση. Ήθελα η ταινία να διαδραματίζεται σε ένα χώρο όσο γίνεται αφηρημένο, άχρονο, άτοπο μέρος.» >> Διαβάστε περισσότερα
